Katedra pw. św. Jadwigi
Jest najstarszym zabytkiem architektonicznym w mieście, datowanym na 2 poł. XIV w. Mimo wielokrotnych przebudów po niszczących pożarach i katastrofie spowodowanej zawaleniem wieży (1776 r.), zachowała styl gotycki. Wieża z 1780 r., podwyższona w 1832 r., klasycystyczna. Świątynia ma układ halowy, trójnawowy, z wyodrębnionym prezbiterium. Znajdują się tu m.in.: neogotyckie ołtarze, późnogotyckie rzeźby – św. Jadwigi i Anny Samotrzeć, barokowy chór oraz szereg kamiennych płyt epitafijnych. W nawie południowej można zobaczyć rysunek na tynku z wyobrażeniem świątyni Grobu Chrystusa w Jerozolimie (pocz. XVI w.). Sąsiadujący z konkatedrą dom parafialny to dawna szkoła katolicka.
Wieża Łaziebna
Jest pozostałością po systemie dawnych obwarowań miejskich. Stanowiła element zbudowanej w 1487 r. trzeciej bramy miejskiej-Nowej. Od tamtego czasu była wielokrotnie remontowana. W XVIII w. otrzymała barokowy hełm z latarnią. Wieża ma 35 m wysokości. Pierwotna nazwa „Łaziebna” wzięła się od położonej w pobliżu łaźni miejskiej. Wśród Zielonogórzan funkcjonuje jednak druga, obiegowa nazwa – „Wieża Głodowa”. Warto zwrócić uwagę na figurkę Bachusika Odpadka wspinającego się po murze.
Ratusz i stary rynek
Rynek stanowi centralny punkt miasta od XIII w. do dziś. Był przez stulecia głównym placem handlowym, przez który przebiegał też główny trakt komunikacyjny. Zanim w latach 60. XX w. wyłączono ze starego miasta ruch kołowy, na Rynku był postój dorożek, a później taksówek i autobusów. Domy wokół Rynku, posadowione na średniowiecznych działkach, pochodzą w większości z przełomu XIX i XX w. Bogactwem zdobień wyróżnia się kamienica „Pod Sową”. Ratusz, w swej głównej części z wieżą (54 m wys.), powstał w XV w., na co wskazuje odsłonięta spod tynku wnęka na fasadzie i piękne, zabytkowe wnętrza Informacji Turystycznej. Odbudowany został po pożarach w 1582, 1627 i 1651 r.
Obecną postać klasycystyczną otrzymał w wyniku przebudowy pod koniec XVIII w. Gotycko – barokowy charakter zachowała tylko wieża, zwieńczona wysmukłym hełmem, nieco przechylonym w wyniku wymiany elementów konstrukcyjnych jego podstawy w 1801 r. Po północnej stronie ratusza, pod powierzchnią deptaka, warto zobaczyć warstwy osadnicze z XIV w. oraz relikty dawnych budynków ukryte pod efektowną szybą. Przy reliktach kolejne figurki Bachusików (Ciekawek i Śpioszek). Do Rady Miasta usilnie próbuje dostać się z kolei Bachusik Pędzibeczek.
Kościół pw. M.B. Częstochowskiej
Zbudowany w latach 1746 – 1748, jako zbór ewangelicki, staraniem ówczesnego burmistrza W.B Kaufmanna. Kościół wzniesiono w konstrukcji szachulcowej na planie krzyża greckiego. Murowaną wieżę dostosowano w 1828 r. Od 1946 r. świątynia służy parafii katolickiej. Bogate wyposażenie wnętrza, opięte 3-kondygnacyjnymi balkonami.
Znajdują się tu m.in.: barokowy ołtarz główny, ufundowany przez zielonogórskich sukienników, barokowa ambona fundacji młynarza z Krępy, kamienna rokokowa chrzcielnica oraz szereg rzeźbionych płyt epitafialnych z XVIII w. Obraz w ołtarzu głównym jest kopią wizerunku Matki Boskiej Częstochowskiej – patronki Polski.
Fragment murów obronnych
Zachowany fragment murów obronnych, które dawniej zamykały miasto pierścieniem o obwodzie 800 m, wskazuje, że zbudowane były z kamienia polnego i miały wysokość ok. 6 m. Mury wzniesione w XIV – XV w., na miejscu wcześniejszych umocnień drewniano-ziemnych, w XIX w. uległy rozbiórce. Zachowany odcinek przetrwał, gdyż w XVIII w. dostawiono do niego budynek więzienia miejskiego, będący dziś siedzibą Kurii Diecezjalnej.
Filharmonia
Główny budynek o secesyjnej architekturze powstał w 1909 r. jako dom parafialny wspólnoty ewangelickiej. Po 1945 r. obiekt należał do parafii katolickiej, a w 1960 r. został zaadaptowany na potrzeby Zielonogórskiej Orkiestry Symfonicznej, przemianowanej w 1974 r. na Filharmonię. W 1982 r. patronem Filharmonii został polski kompozytor Tadeusz Baird (współtwórca festiwalu ”Warszawska Jesień”). W marcu 1999 r. wmurowano kamień węgielny pod budowę nowej sali koncertowej (Międzynarodowego Centrum Muzycznego Wschód – Zachód).
Plac słowiański
Dzisiejszy pl. Słowiański powstał pierwotnie poza ówczesnymi murami miejskimi jako cmentarz, który założono w 1588 r., na miejscu winnicy kościelnej. W tym samym czasie gmina ewangelicka wzniosła tu kościółek pw. Świętej Trójcy, nazywany Polskim, gdyż służył ludności polskiej z Zielonej Góry i okolic. W 1809 r. kościółek rozebrano, a cmentarz zamknięto. Wkrótce na placu urządzono targowisko i przylgnęła do niego nazwa Nowy Rynek (Neumarktplatz). Od połowy XIX w. obrzeża zaczęto zabudowywać. Stanęły tutaj: resursa kupiecka (1828), gimnazjum realne (1848), sąd okręgowy (1855), dom opieki i dalsze dwie szkoły.
Plac pocztowy
Nazwa placu wzięła się od poczty, czynnej tutaj od XVIII w. Powstał on po 1487 r., kiedy zbudowano bramę Nową, otwierającą połączenie miasta z traktem kożuchowskim. Z racji towaru, jakim tu handlowano, plac otrzymał nazwę Rynku Garncarskiego. W XIX w. w jego okolicach mieszkali najbogatsi zielonogórzanie. Znajdowały się tutaj dwa najstarsze hotele:
„Pod Czarnym Orłem” (dawny „Pod Orłem” przy ul. Sikorskiego) i „Pod Trzema Wzgórzami” (dawny budynek drukarni). W budynku dawnej drukarni mieściła się redakcja i miejsce druku pierwszego zielonogórskiego tygodnika „Grunberger Wochenblatt” wydawanego przez Wilhelma Levysohna. Obecny budynek poczty powstał w miejscu starszego w latach 1869-71 (rozbudowany w 1916 r.).
Teatr lubuski
Mieści się w budynku z 1931 r. zaprojektowanym przez berlińskiego architekta – Oskara Kaufmanna. Przed II wojną światową w kompleksie znajdował się teatr z salą kinową, bank i sala obrad rady miejskiej. Po 1945 roku w budynku działał teatr amatorski oraz kino. W 1950 r. z inicjatywy Wojewódzkiej Rady Narodowej powstał Państwowy Teatr Ziemi Lubuskiej. W 1964 r. nastąpiła zmiana nazwy na Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego.
Kościół polskokatolicki
Architektura budowli nawiązuje do stylów średniowiecznych. Kościółek zbudowała gmina staroluterańska w 1866 r. W 1911 r. staroluteranie przenieśli się do nowej świątyni, a opuszczony obiekt służył jako magazyn. W 1922 r. urządzono w nim ekspozycję muzealną, którą po 10 latach przeniesiono do dawnej szkoły ewangelickiej przy obecnej ulicy Lisowskiego. Od lat 60. XX w. jest w posiadaniu parafii polskokatolickiej.
Kościół ewangelicko - augsburski
Powstał w latach 1909 – 1911, wysiłkiem wspólnoty wyznaniowej konfesji staroluterańskiej. Świątynię zaprojektował architekt E.Schulze. Wyposażenie wnętrza (ołtarz, ambona i witraże) pochodzi z czasów budowy. Wcześniejsze są murowana chrzcielnica – przeniesiona w 1977 r. ze świątyni Wang w Karpaczu, organy (1884 r.) ze starego kościoła staroluterańskiego. Cenna jest secesyjna polichromia wnętrza. Od 1950 r. kościół należy do parafii ewangelicko – augsburskiej.
Kościół pw. najświętszego zbawiciela
Powstał według projektu W. Wagnera i W.Hochfelda, w nowoczesnej wówczas konstrukcji żelbetowej, w latach 1915 – 1917 dla parafii ewangelickiej. Fundatorem była rodzina Beucheltów, ówczesnych właścicieli zakładów budowy konstrukcji stalowych i wagonów. W 1945 r. kościół został przejęty przez katolików. Układem wnętrza i detalem architektonicznym nawiązuje do typu wczesnochrześcijańskiej bazyliki. Z racji znakomitej akustyki w świątyni odbywają się koncerty. W 1926 r. wykonano tu słynne wówczas oratorium „Quo Vadis” – Feliksa Nowowiejskiego, z udziałem samego kompozytora.
Park tysiąclecia
Urządzono go w latach 60. XX w., na miejscu zlikwidowanego cmentarza. Dawny charakter podkreślają dwie aleje – klonowa i lipowa. Wśród wielogatunkowego drzewostanu najliczniej występują: Daglezja, Żywotnik zachodni, Cis pospolity i Miłorząb japoński. Na wschodnim obrzeżu parku znajdują się dawna kaplica i krematorium z 1922 r. Stylowym portykiem kaplica nawiązuje do klasycyzmu. Pozostały też fragmenty grobowca fabrykanta Georga Beuchelta.
Park winny i palmiarnia
Kawiarnia – Palmiarnia powstała w 1961 r. Dostawiono ją do domku winiarskiego z 1818 r. wzniesionego przez Augusta Gremplera, założyciela winiarni i wytwórni szampana. W latach 2007 – 2008 obiekt został gruntownie przebudowany. Do dyspozycji turystów oddano dwa tarasy widokowe z pięknym widokiem na Zieloną Górę.
Obecnie w Palmiarni mieści się restauracja pośród tropikalnej roślinności. W otoczeniu Palmiarni znajduje się odtworzona winnica, nawiązująca do dawnych rozległych plantacji, pokrywających wszystkie stoki podmiejskie. Tuż pod pobliską rzeźbą chłopca ze źrebięciem ( autorstwa rzeźbiarza Thoraka), znajduje się geograficzny środek Zielonej Góry.
Ogród botaniczny
Zapoznanie się z atrakcjami przyrodniczymi Zielonej Góry warto rozpocząć od Ogrodu Botanicznego. Ogród założony został przed II wojną światową i służył m.in. popularyzacji, upiększaniu i pielęgnacji drzew i roślin zielnych. Niestety po 1945 roku to atrakcyjne miejsce zostało zaniedbane. Dopiero pod koniec XX w. poczyniono znaczące kroki do jego odtworzenia. Kilka lat później powstał projekt Ogrodu Botanicznego o pow. 2,43 ha, w którym rośliny podzielone są na pięć działów tematycznych.
